بر اساس دانش فعلی بشر، سامانههای سیارهای به شکل ابری از هیدروژن مولکولی و غبار کار خود را آغاز میکنند که در اثر نیروی گرانش خود فرو میپاشد. حین این فرایند، دما، چگالی و فشار به اندازه کافی بالا میرود که هیدروژن دچار همجوشی شود و ستاره جدیدی را شکل دهد. در همین حال، ابر گاز و غبار اطراف آن به شکل صفحه چرخانی اطراف ستاره مسطح میشود و سیارات از این ماده شکل میگیرند. منشاء معمول ستاره و سیارات اطراف آنها نشان میدهد که تقریبا بدون شک هیچ سیارهای در تهی بودن فضای میانستارهای شکل نمیگیرد. با این وجود، این گفته به آن معنی نیست که هیچ سیاره تنهایی در فضا وجود ندارد.