آیا سیارات همیشه به دور ستارگان می‌چرخند؟

بر اساس دانش فعلی بشر، سامانه‌های سیاره‌ای به شکل ابری از هیدروژن مولکولی و غبار کار خود را آغاز می‌کنند که در اثر نیروی گرانش خود فرو می‌پاشد. حین این فرایند، دما، چگالی و فشار به اندازه کافی بالا می‌رود که هیدروژن دچار همجوشی شود و ستاره جدیدی را شکل دهد. در همین حال، ابر گاز و غبار اطراف آن به شکل صفحه چرخانی اطراف ستاره مسطح می‌شود و سیارات از این ماده شکل می‌گیرند. منشاء معمول ستاره و سیارات اطراف آنها نشان می‌دهد که تقریبا بدون شک هیچ سیاره‌ای در تهی بودن فضای میان‌ستاره‌ای شکل نمی‌گیرد. با این وجود، این گفته به آن معنی نیست که هیچ سیاره تنهایی در فضا وجود ندارد.

برای مثال، اخترشناس سیاره تنهایی با جرم شش برابر مشتری را شناسایی کرده‌اند که در فاصله ۸۰ سال نوری از زمین قرار دارد، اما منشاء آن ناشناخته است. شبیه‌سازی‌های نظری نشان می‌دهد که مدار ستاره‌های دوتایی (سامانه‌هایی که شامل دو ستاره است که به دور مرکز جرم مشترک خود گردش می‌کنند) طی زمان می‌تواند تغییر کند تا جایی که مدار سیارات اطراف آنها را می‌شکند و آنها را از منظومه به بیرون پرتاب می‌کند.