چرا مغز اینشتین را تاکنون نگاه داشته اند؟

تکنـــــــــــــازدانلود:  یکی از باهوش ترین انسان ها  در قرن بیستم  بدون شک آلبرت اینشتین بود. این را همه می دانند و هیچ کسی نمی تواند منکر این مدعا شود زیرا او توانست مسیرهای جدید و ویژه ای را برای درک ساختار جهان کشف کند. امروزه نظریات مهم او مانند نسبیت و هم ارزی جرم و انرژی به قدری مهم بوده و درباره آنها صحبت شده که بیشتر افراد بدون داشتن درک درستی از این نظریات، آنها را به عنوان بدیهی ترین حقیقت های علمی پذیرفته اند و فرمول مشهور e=mc2 ، فارغ از مفهومی که دارد به نمادی برای گزاره های علمی در جهان تبدیل شده است.

 نام او هم مترادف هوش و نبوغ سرشار شده است ، البته میان مردم، اینشتین نماد دیگری هم هست؛ در جشن تولد 72 سالگی او ، عکاسی سعی کرد پیرمرد بی حوصله را وادار به لبخند زدن در برابر دوربین خود کند و سرانجام اینشتین زبانش را برای او بیرون آورد و آن عکس تاریخی بامزه گرفته شد!. سبک سری او ، نبوغ خود و ضعف تحصیلی همراه با خواهش پریشی و بیش فعالی از او نمادی به عنوان دانشمندی دیوانه و ژولیده ساخت که باورش با واقعیت منطبق نیست.

در ادامه مطلب همراه با تکنازدانلود باشید...

روابط شخصی او نشان می دهد ، اینشتین هوش و توان اجتماعی بالایی داشته که توانسته چنین روابط گسترده و متنوعی ایجاد کند. به علاوه شایعه رد شدن اینشتین در درس ریاضی هم صحت ندارد و آن برمی گردد به نظام ارزشیابی در آلمان که عدد یک نشانگر بیشترین امتیاز در این نظام است. در واقع اینشتین عاشق فیزیک ، ریاضی و هندسه بود و همیشه در آنها بهترین عمل کرد ممکن را نشان می داد اما در عوض در تاریخ، زبان و جغرافیا بسیار ضعیف بود و کمترین امتیاز ها را می گرفت.

 اما شاید با بررسی مغز او که تنها 7 ساعت پس از مرگش از جمجمه خارج شد ابعاد جدیدی نسبت به توانمندی ها و عقب ماندگی های این نابغه ژولیده مشخص شود. دکتر تامس اس هاروی آسیب شناس دانشگاه پرینسون که هم زرنگ بود و هم بد اقبال در حین کالبد شکافی جسد بی جان اینشتین تصمیم گرفت مغز او را از شکافی بیرون آورد و ساختار داخلی آن و بافت های عصبی مغز را بررسی کند.

 او فرمالین 10 درصد را از طریق شاهرگ های گردن به درون جمجمعه اینشتین تزریق کرد تا از پوسیدگی و فرسایش مغز جلوگیری کند و پس از خارج کردن مغز نیز آن را درون فرمالین 10 درصد قرار داد و از زوایای مختلف از مغز اینشتین عکس برداری کرد و سپس آن را به 240 قطعه تقسیم و هر کدام را در ماده ای شبیه به پلاستیک به نام کولودین بسته بندی کرد. او به این کار بسنده نکرد و چشمان اینشتین را نیز خارج کرد.

 اما به خاطر این اقدامات از بیمارستان دانشگاه پرینستون اخراج شد. عده ای می گویند که اینشتین از خارج کردن مغزش در آخرین لحظات عمرش رضایت داشته و عده ای هم منکر این مدعا می شوند. برخی اعتقاد دارند که او هرگز از این موضوع سخنی به زبان نیاورده و حتی نزدیکان اینشتین نیز حاضر به چنین کاری نبوده و اجازه ای مبنی بر خارج کردن مغز اینشتین را نداده بودند.

 البته باید این نکته را نیز متذکر شد که پسر اینشتین – هانس – پس از اطلاع از خارج شدن مغز پدرش به این کار رضایت داد، اما با این شرط که نتایج تحقیقات روی مغز پدرش تنها در مجلات علمی معتبر منتشر شود. تا سال 1978 مغز اینشتین در تملک دکتر هاروی بود و پس از آن در اختیار جامعه علمی قرار گرفت.

در دهه 80 میلادی دانشگاه پرینستون دکتر هاروی را واداشت تا نمونه های مغز اینشتین را در اختیار دانشگاه قرار دهد. دکتر هاروی متوجه شد مغز اینشتین در هیچ کدام از دو نیم کره سرپوش آهیانه نداشته و ساختار شیار جانبی آن با مغز های دیگر متفاوت بوده است.

 این فقدان شاید به دلیل بزرگ تر بودن نواحی جانبی مغز بوده است. همه اینها نشان دهنده رشد غیر طبیعی نواحی خاصی از مغز بود. تحقیقات بعدی نشان داد یاخته های گلیان مغز اینشتین که مسئولیت حفاظت، تغذیه و تا حدی ارتباط میان یاخته های عصبی مغز را بر عهده دارد ؛ در مقایسه با مغز های دیگر به اندازه 11 نفر بیشتر است.

این ویژگی در بیشتر نواحی مغز اینشتین مشهود است به خصوص ناحیه آهیانه سمت چپ مغز. البته این نتایج خالی از اشکال نیست چون فقط مغز یک اینشتین را پژوهش گران بررسی کردند و باید مغز افراد دیگری نیز با نبوغی شبیه و نزدیک به اینشتین را نیز بررسی می کردند.

ایراد دیگر این است که با بیشتر شدن سن خود به خود یاخته های گلیان در برابر نورون ها افزوده می شوند و اینشتین در هنگام مرگ 76 سال عمر کرده بود ، این در حالی بود که مغز های مقایسه شده با مغز او به افرادی با سن 64 سال تعلق داشت.

 به علاوه ما چیزی درباره میزان iq یا توانایی های ذهنی کسانی که مغزشان با مغز اینشتین مقایسه شد نمی دانیم. در سال 1999 بررسی های بیشتری در دانشگاه مک متسر بر روی مغز اینشتین انجام شد و نتایج این تحقیقات نشان داد که این ساختار غیر معمول موجب ارتباط بهتری میان نورون های این نواحی می شده و شاید همین عامل باعث نبوغ زیاد اینشتین بود. این تحقیقات بر اساس تصاویری که دکتر هاروی از مغز اینشتین تهیه کرده بود صورت گرفت .

 آن طور که خود اینشتین می گفت او موقع اندیشیدن بیشتر تصویر میکند تا به واژه ها بیندیشد، همین موضوع می تواند نشان دهنده کار کرد متفاوت مغز او با مغز دیگران باشد. همچنین قسمت پریتال مغز او که مربوط به ریاضی و تصویر فضایی است نسبت به مغز های دیگر مقایسه شده با آن بزرگ تر است.

مغز اینشتین از نظر ظاهری نیز با دیگر مغز ها متفاوت بود و قشر های حسی و حرکتی آن کاملا با مغز های دیگر تفاوت داشت. در تحقیقی جدید نیز که در سال 2013 توسط دانشمندان دانشگاه چین شرقی و شانگهای و دانشگاه ایالت فلوریدا در آمریکا که بر اساس تصاویر منتشر نشده ای از مغز اینشتین صورت گرفت تفاوت دیگری از مغز این دانشمند بزرگ با مغز دیگران مشخص شد.این تصاویر نشان می داد که جسم پیرینه مغز اینشتین بسیار بزرگ تر از افراد عادی بوده است.

 با این وجود منتقدان این بررسی ها می گویند این بررسی ها تنها بر مبنای عکس های هاروی انجام شده و تا زمانی که خود مغز مستقیما بررسی نشود قابل استناد نخواهد بود. این نکته را نیز باید متذکر شد که نگهداری مغز نوابغ بزرگ تنها منحصر به اینشتین نبوده و مغز کارل فردریش گاوس نیز حدود 100 سال بیش تر از اینشتین خارج شده و بررسی های زیادی روی آن انجام گرفته است. همچنین مغز ولادیمیر لنین( بنیان گذار حزب کمونیست روسیه)، ایشی(آخرین سرخ پوست بومی کالیفرنیا) و ادوارد رودولف(زبان شناس و جنایتکاری نابغه ) نیز جزو مهم ترین مغز های خارج شده پس از مرگ بوده اند.