دایناسور در برابر هواپیما!

به تازگی دانشمندان فسیل یک دایناسور غول‌پیکر را کشف کردند که تخمین می‌زنند تا ۲۶ متر طول و ۶۰ تن وزن داشته است. برای این‌که تصور بهتری از عظمت این موجود را در ذهن پیدا کنیم می‌خواهیم آن را با گوزن شمالی، فیل آفریقایی و بویینگ 737 مقایسه کنیم.

فسیلی که به تازگی در آرژانتین کشف شد یکی از کامل‌ترین بقایای یافت شده از دایناسورهای غول‌پیکر خانواده‌ی ساروپودا است که تاکنون به دست آمده است. به گفته‌ی دانشمندان حدود ۷۰٪ از استخوان‌های کلیدی مورد نیاز برای توصیف کامل این موجود که Dreadnoughtus Schrani نام دارد، از این فسیل به دست می‌آید.

طول ۲۶ متری این موجود برای پارک ۲ اتوبوس کافی خواهد بود و غولی با این طول وزنی در حدود ۶۰ تن داشته است. جالب این که تجزیه و تحلیل استخوان‌های پیدا شده نشان می‌دهد دایناسور در زمان مرگ هنوز در حال رشد بوده است! این که Dreadnoughtus چقدر می‌توانسته رشد کند هنوز مشخص نیست.

این فسیل در منطقه‌ی پاتاگونیان آرژانتین کشف شده و نشان می‌دهد این دایناسور جوان ۷۷ میلیون سال پیش بر اثر سیلی عظیم از بین رفته است. رهبر گروه مطالعاتی آقای کِنِت لاکووارا از دانشگاه درکسل فیلادلفیا دلیل نامگذاری این دایناسور به Dreadnoughtus را اندازه‌ی این موجود دانست، این دایناسور به اندازه‌ای بزرگ بود که هیچ جانوری توان حمله به او را نداشت و در حقیقت غیر قابل شکست بوده است.

کشتی جنگی Dreadnoughts غول آهنی که در ابتدای قرن بیستم ساخته شد

این غول‌های گردن دراز گیاه خوار بزرگ‌ترین حیوانی بوده که پا بر روی زمین گذاشته است. بعضی از فسیل‌هایی که قبلا کشف شده بودند مثل آرژانتینوساروس حتی می‌توانستند تا ۱۰۰ تن وزن داشته باشند اما این برآورد در مورد آرژانتینوساروس بر اساس شواهد بسیار ناقصی صورت گرفته است، چند مهره از اواسط پشت حیوان، چند قطعه از ران و استخوان ساق پا و به دلیل همین شواهد ناقص دانشمندان از به دست امدن این فسیل بسیار هیجان زده شده اند.

در فسیل کشف شده با وجود آن که جمجمه سالم نیست اما تقریبا نیمی از اسکلت جانور حفظ شده و اگر فقط استخوان‌های کلیدی را در نظر بگیریم بیش از دو سوم فرم بدن حیوان قابل بازسازی خواهد بود. این فسیل به دانشمندان اطلاعات قابل توجه جدیدی از زندگی تیتاناسورها ارائه می‌دهد که باعث باز شدن پنجره‌ای جدید به آناتومی، بیومکانیک و تکامل دایناسورها خواهد شد.

آقای لاکووارا در این مورد می‌گوید:

وقتی ما به فسیل یک موجود نگاه می‌کنیم که ۲۰ برابر بزرگتر از موجود دیگر به نظر می‌رسد، شاید این موجود ۳۰ سال بزرگ‌تر از موجود قبل بوده باشد، شاید چیزی که ما می‌بینیم فقط تفاوت در مقدار رشد جانور بوده نه تفاوت گونه یا طبقه بندی میان آن‌ها.

احتمالا از نظر فیزیولوژی Dreadnoughtus ، Argentinosaurus و برخی دیگر از تیتاناساروس‌های بزرگ به حداکثر امکان رشد رسیده باشند اما رسیدن به اطمینان در مورد این موضوع برای انسان غیر ممکن است.

آقای لاکوورا در ادامه گفتند:

این فسیل به ما امکان می‌دهد وزنی که استخوان پای دایناسور می‌توانست تحمل کند را تخمین بزنیم و به اطلاعات ارزشمندی در مورد چگونگی زنده ماندن حیوانی با این عظمت برسیم.

ما می‌توانیم مدل سازی را در مورد نحوه‌ی تنفس، فشار خون و میزان غذایی که هر روز باید می‌خورد، شروع کنیم. Dreadnoughtus قدمی بزرگ در کشف اسرار زندگی بایولوژیکی تیتاناسورها خواهد بود.