دانشمندان دریافتند خاکسپاری مردگان در اروپای غربی و پیش از ظهور انسانهای مدرن انجام شده است.
ولیام رندو، نویسنده ارشد این مقاله و محقق «مرکز تحقیقات بینالمللی علوم اجتماعی و انسانی» (CIRHUS) در نیویورک سیتی، گفت: این کشف نه تنها وجود گورهای نئاندرتالها را در اروپای غربی تایید میکند، بلکه توانایی شناختی پیشرفته برای ایجاد گورها را نشان میدهد.
مرکز CIRHUS پل همکاری بین مرکز ملی تحقیقات علوم فرانسه و دانشگاه نیویورک است.
مکان بقایای نئاندرتالها، نخستین بار در سال 1908 و در منطقه La Chapelle-aux-Saints واقع در جنوبغربی فرانسه شناسایی شد.
استخوانهایی که به خوبی حفظ شده بودند، موجب شد کلوشگران اوایل قرن بیستم اعلام کنند این مکان یک زمین خاکسپاری بوده که توسط اجداد انسانهای مدرن اولیه ایجاد شده است.
با این حال، نتایج آنها از آن زمان تاکنون در جامعه علمی جنجالبرانگیز بوده و همواره این ظن وجود داشته است که این کشف به اشتباه تفسیر شده و این که خاکسپاری تعمدی نبوده است.
رندو و همکارانش به همراه محققانی از آزمایشگاه PACEA متعلق به دانشگاه بوردو و همچنین شرکت تحقیقاتی خصوصی Archéosphère، در سال 1999 حفاری هفت غار دیگر در این ناحیه را آغاز کردند.
در این حفاری دانشمندان بقایای بیشتری از نئاندرتالها شامل دو کودک و یک بزرگسال را به همراه استخوانهای گاومیش کوهاندار و گوزنهای شمالی یافتند.
در حالی که محققان نشانههایی از ابزار و دیگر شواهد حفاری را در مکان کشف اسکلت در سال 1908 نیافتند، تحلیل زمینشناسانه از تورفتگی پیداشده در این مکان، نشان میدهد این تورفتگی ویژگی طبیعی یک بستر غاری نبوده است.
نویسندگان این مقاله به عنوان بخشی از تحلیلهای خود، بقایای پیداشده در سال 1908 را مجددا بررسی کردند.
در مقایسه با بقایای گوزن شمالی و گاومیش کوهاندار در این مکان، بقایای نئاندرتالها شامل ترکهای معدودی بود، هیچ فرسایش مرتبط با آبوهوا در آنها وجود نداشت و همچنین هیچ علائمی دال بر آزار توسط حیوانات مشاهده نشد.
ماهیت نسبتا دستنخورده این بقایای 50 هزار ساله نشان میدهد آنها پس از مرگ خیلی زود پوشیده شدند و این بدین معناست که نئاندرتالها در این بخش از اروپا گامهایی را برای دفن مردگانشان برداشتند.
رندو گفت: ما نمیدانیم که آیا این عمل بخشی از یک مراسم یا صرفا یک فعالیت بوده اما این کشف، تفاوت رفتاری بین آنها و ما را کاهش میدهد.
وزارت فرهنگ و ارتباطات فرانسه بخشی از این پروژه را پشتیبانی کرد و مرکز «خدمات باستانشناسی منطقهای» در ناحیه لیموزین نیز ناظر آن بود.